Sai Kung

Even buiten Hong Kong ligt Sai Kung, uitgesproken als Saigon. Met de verstedelijking in de rug prijkt een prachtig berglandschap en daarachter de zee.
We worden opgehaald door Joe, een vriend van Keith. Joe is naar eigen zeggen de playboy van het gezelschap, momenteel zonder werk, maar altijd druk. Zijn auto, een zwart glimmende Honda ruikt naar parfum. Op zijn dachboard prijkt een mediacenter met ingebouwde camera surveillance voor achteruit rijden. In mijn hoofd hoor ik het nummer ‘regular joe’, wanneer we door het berglandschap scheuren.
Joe brengt ons naar een vissersdorp, waar we worden neergezet voor een twintigtal aquariums. Of we een vis willen uitkiezen om te eten. We kiezen een vreemd uitziende exemplaar, catfish genaamd. En een paar inmense garnalen. Ons gezelschap is verbaasd, is dit alles wat we willen eten? Maar het is pas 12 uur in de middag, dit lijkt ons genoeg. Een half uur later staat een bord calamaris op tafel, de leftovers van de vis. Want even later arriveert een schaal witte transparante flinter dun gesneden stoken sashimi van dezelfde catfish. Verser dan dit kan niet.

Macao

De ferry-terminal naar Macao bevind zich bij metrostation Sheung Wang, het einde van de lijn op HongKong eiland. Hier vertrekken de highspeed boten naar de voormalige Portugese kolonie die recentelijk deel werd van China. In een uur wordt de afstand van 70 kilometer over zee afgelegd.
In Macao zijn de tekenen van het koloniale verleden nog goed zichtbaar. De bakkerij verkoopt Portugese broodjes en op de pakjes sigaretten staan waarschuwingen voor dodelijke ziekten in het Portugees vermeld. Het plaveisel op straat doet denken aan de binnenstad van Lissabon. In de middag zijn veel cafe’s gesloten voor de siësta.
Macao is verdeeld in drie gebieden, het eiland, de peninsula en het deel aan het vaste land van China. De gebieden zijn met bruggen aan elkaar verbonden en erover verspreid liggen talloze casino’s. Wat schaal betreft doen ze niet onder voor de gigantische gokpaleizen in Las Vegas. Veel van de gokimperiums uit Amerika hebben hier zelfs een filiaal, de Venetian, MGM, Strand.... In het midden van ‘centro’ bevind zich het grote Lisboa Hotel, de blikvanger van de binnenstad. Een potsierlijke toren die ’s avonds veranderd in een absurde kerstboom van bewegend licht. Het bouwwerk helt enigszins over en lijkt vanuit bepaalde standpunten om te vallen.
Terugrijdend van het eiland naar de peninsula valt een gat in de berg op. Hier wordt de grond bouwrijp gemaakt voor de volgende nederzetting. Al draait het merendeel van Macao om gokken en consumeren-de stad is ingericht op het verwerken van duizenden mensen per dag-is het op straat opvallend rustig. De casino-architectuur is dan ook nog in relatie tot de rest van de stad te bekijken, daar waar het ’s avonds veranderd in een groot lichtspectakel. Vaak wordt Macao ook wel het Las Vegas van Azië genoemd, toch hebben de steden wat urban planning betreft weinig met elkaar gemeen. Hier zijn geen concentraties van hotels zoals de strip in Las Vegas. Alles is door de stad verspreid, een gevolg van de geografische ligging van de stad.

Mandarijnse verwarring

Het werken in residential areas is in Hongkong anders dan in het Chinese vasteland. Er zijn eenvoudig minder gated communities, een groot voordeel voor de toegankelijkheid. Veel van de inmense woonblokken zijn aaneengeschakeld met overpasses en gangen onder de flatblokken. Van straatniveau gezien beginnen de parkeergarages en 5 etages hoger de ruimte voor menselijke bewegingen, waar ook vaak shopping areas zich bevinden. Daarna komen pas de ingangen naar de wooncomplexen. Alles ik overdekt, dus lopend kan regen vrijwel op iedere plek worden ontweken. Een zeer efficiënte wijze om de enorme stromen mensen te kanaliseren.
Met Keith de locationmanager aan onze zijde fotograferen we in een complex dat hij governement buildings noemt. Onze aanwezigheid met grote camera en een omhoog gericht perspectief is voor de bewoners een bezienswaardigheid. Het duurt niet lang voordat de bewaker arriveert en ons vragen stelt. Eerst schoorvoetend, wrijvend in de handen, moeizame glimlach op het gezicht. Maar dan toch iets strenger en aandringender. Uit zijn lichaamstaal maken we op dat hij in verlegenheid is met onze aanwezigheid. Keith weet op slinkse wijze de vragen te ontwijken door plotseling Mandarin te spreken in plaats van Kantonees. En enige woorden Engels om de verwarring nog completer te maken. De truuk van taalverwarring, die ik zelf ook vaak hanteer. De bewaker druipt af om versterking te halen, maar als hij terug komt zijn wij verdwenen.
Later op de avond geeft Keith mij een memorystick. We zouden files sharen, muziek waar hij moeilijk toegang toe heeft. Keith drukt mij nog op het hart dat xxx movies geen prioriteit hebben, die heeft hij al genoeg. Dan zie ik voor het eerst een kleine blos op zijn gelige huid wanneer ik hem vertel geen xxx movies te hebben.
(foto: Thomas Guenot)

De babysitters van Hongkong

Dichtbij de waterkant van het eiland is een park. Aan de rand functioneert een groot plein met betonnen plaveisel als sportgebied. De drukte begint al in de directe omgeving van het park. Bij de overpass over de weg valt het op, iedere traptrede is bezet, in iedere winkelingang liggen spullen. Ook de ingang van het park is zwart van de mensen. Er zijn alleen maar meisjes en vrouwen, geen man is er te zien. We worden bekeken en gekeurd als we door het park lopen, de kleine Fransman en de grote Hollander. De vrouwen en meisjes eten en spelen kaart. Sommigen zitten op facebook achter een laptop. Iemand toont een verjaardagstaart voor de fotocamera, anderen fotograferen elkaar. In een andere hoek wordt geslapen en lesgegeven. Nog iets verder is de plaats voor de tijdelijke bibliotheek. Vandaag is de vrije dag van alle schoonmaaksters, babysitters van Hongkong. De meeste van hen komen uit Maleisië en Indonesië.

Hermetisch

Aan het einde van de lopende band ontstaat commotie, een bagagekar blokkeert de weg. Een oudere chinese dame valt er overheen en daarna nog meer mensen. Tassen vallen open en de inhoud ervan rolt over de grond. Koffers en karren vormen een ondoordringbaar obstakel. Een chaos die pas ten einde komt wanneer iemand de rollende band tot stilstand brengt.
Met een dichtzittend oor na de vlucht betreed ik de hotelkamer. De ramen van de kamer zijn eveneens hermetisch gesloten en de airconditioner brengt de nodige koelte in de kamer, daar waar het buiten warm en broeierig is.
Een eerste wandeling in de neigbourhood eindigt binnen het eerste half uur op het dak van een 15 etages tellend sportcomplex. Alle etages tellen een andere tak van sport, met voetbal op de hoogste etage. De enorme verdichting waar Hongkong zo bekend om staat valt in dit deel van de stad (Causeway Bay) niet als eerste op.
Het is vooral de wijze waarop bebouwing zich heeft gevormd naar het heuvelachtige landschap. Het sportcomplex lijkt goed toegankelijk zonder toestemming. Enkel de laatste deur, met een afsluitbare schuif, kan parten spelen. Iemand zou deze zomaar weer kunnen terugschuiven en ons de terugkeer naar het trappenhuis kunnen belemmeren.