Spiegelglad

Het is de derde keer dat ik op pad ga, eerdere keren was het slecht weer en konden de opnamen niet doorgaan. Vandaag is het evenmin ideaal, maar later zal blijken dat het mistige weer ook voordelen heeft. De locatie is een schip geladen met enorme platen cortensen staal. Richard Serra zou er zijn handen bij wrijven van opwinding.
De ijzig koude nacht heeft het dek spiegelglad gemaakt en het ruim in klimmen is een hachelijke onderneming.
Binnen in het laadruim zijn jongens bezig met het vast zetten van de lading. Grote balken worden tussen de platen staal geslagen om verschuiving te voorkomen. Het schip beweegt op zee over de breedte, in de lengte hoeft niet te worden vastgezet. Het grote nietpistool dat wordt gebruikt haalt de energie uit gas, zodat opladen van de batterij niet nodig is. Het is een koude zondagochtend in de haven.

Ontsiering

Aan de voet van de berg staan drie ronde flatgebouwen. Residential buildings zoals ze worden genoemd. Het verhaal gaat dat ze ongeveer dertig jaar geleden illegaal zijn gebouwd. Een erfenis uit een corrupt verleden waarbij steekpenningen zouden zijn betaald.
Waar ook in Cape Town, de drie ronde flats zijn altijd zichtbaar. Ze zijn een herkenningspunt vanuit iedere hoek van de stad. In veel foto’s die ik heb gemaakt komen ze voor, ze zijn simpelweg niet te vermijden. Ze ontsieren mijn beelden zoals soms bouwkranen dat ook doen, tenzij gewenst natuurlijk. Inmiddels is een lobby gestart om de gebouwen te onteigenen en af te breken. Want sinds het gerucht over het illegale ontstaan bekend is nam ook het bewustzijn over de ontsiering van het landschap toe. Inmiddels mag in deze hoog gelegen regionen van de stad, zo dicht tegen de berg, helemaal niet meer worden gebouwd.

18e verdieping

Het najaar stond in het teken van de laatste foto. De 18e verdieping van het World Port Center vroeg om een laatste beeld. In het boek ‘Hidden Harbour’ (inmiddels uitverkocht, een herdruk wordt overwogen) ontbreekt de foto en de oplettende kijker heeft een rode 18 waargenomen ergens halverwege het boek. Het getal symboliseert de ontbrekende verdieping.
Het idee voor het laatste beeld is het nieuwe land, de Maasvlakte 2. Een open einde van het kunstwerk. In het interview met Piet de Jonge tijdens de presentatie van het boek ‘Hidden Harbour’ vertelde ik er al iets over.
Het beeld is inmiddels gemaakt, vanaf de eerder besproken kraan ‘de Blockbuster’.
Op het moment van fotograferen snelden twee werknemers van het bedrijf Puma voor mij uit met een rode pot verf. Er werd als het ware een rode loper voor mij geschilderd, te zien in de voorgrond van de foto. Dit rode pad was voorzien van een ruwe structuur, het kan nogal glad worden op zo’n stalen dek. Op de zwarte jas die ik op dat moment droeg zitten nu rode vlekken.

Paardrijden

Daar gaat ze, mijn dochter Gaia. Het is vrijdagmiddag, de dag van het paardrijden. Steeds op deze dag voltrekt zich hetzelfde ritueel. Op weg naar de manege wordt mijn dochter stiller. Er aangekomen rilt ze van de zenuwen. Als ze maar op Lotje mag, dan is het goed. In de kantine mag worden gerookt, staat op het raam. De papegaai roept "mama"! Mijn dochter onderhandeld of iemand met haar mag meelopen. Maar deze week is er niemand en de juf spoort aan, doe het nu maar alleen! De spanning op haar gezicht is overduidelijk en de juf roept "blijven lachen". Plots stokt het paard en daarmee alle andere paarden. Een file om te poepen. Als ik opkijk komt ze weer voorbij en rijdt met losse handen. Het ijs is gebroken.

Duister

Een zachte winterdag in Barcelona, de wijk Poble Nou om precies te zijn. Een wandeling in de richting van de zee op zoek naar Cimetière d’Ouest. Er stopt een auto langszij terwijl ik een foto sta te maken. Een man met een door zonnebril bedekt gezicht toont vluchtig een kaart waarop het woord ‘police’ te lezen valt. Verre van vriendelijk gebiedt hij onze paspoorten te tonen. De vraag wordt gesteld op een vreemd moment. Ik vraag de man nogmaals zijn identificatie te tonen, want veel tijd gaf hij niet om de autenticiteit ervan te zien. Hij gooit het over een andere boeg en vraagt met dringende toon hoe lang we al in de stad zijn. Of we uit Hongarije komen. Zijn vragen klinken nogal vreemd en ik blijf vragen om zijn identificatie zonder zelf een paspoort te tonen. Dan geeft de bestuurder onverwachts gas en weg is de auto. Nog net is het Italiaanse nummerbord ervan zichtbaar. De paspoorten liggen veilig in de hotelkamer, maar indien ze waren overhandigd aan deze overduidelijk criminele types, dan zouden ze nu inmiddels zijn verhandeld.