Rietveld Schröderhuis

Een regenachtige dag wordt doorgebracht in het Rietveld Schröderhuis. Een huis met heel spaarzaam kunstlicht en overheersend daglicht. Op de ramen rollen regendruppels en de ontbladerde bomen omringen de bovenverdieping van het huis. Velen gingen mij voor deze plek te fotograferen. Zo werd de wc ooit gefotografeert door Paul Citroen, vandaag doe ik een nieuwe poging. Het daglicht veranderd met het uur en het is een belevenis in deze stilte de veranderingen te ervaren. De bovenverdieping van het huis is geheel modulair, alle muren kunnen worden geplaatst en verschoven. Maar nog mooier, het werkt nog en is goed geconserveert. Alleen de locatie van het huis moet de meester een doorn in het oog zijn geweest. Pal ernaast razen auto’s voorbij op de later aangelegde snelweg. Daarnaast belemmert een gigantisch bord van de gemeente Utrecht de zichtlijn.

Geluid

Deze week kreeg ik een mailtje van mijn buurman. Of ik wat aan het geluidsprobleem wil doen. Rare vraag eigenlijk. Verwacht hij een andere vloer boven zijn hoofd, zacht dempend tapijt? Dat ligt al onder de houten vloer waar ik op leef, maar is kennelijk niet genoeg. De buurman zou eens moeten weten hoeveel lagen de huidige vloer en zijn plafond bevat.
Er is dus maar een oplossing: ik zoek het in veranderingen. Ik maan mijn dochter niet meer te spelen, zeker geen duik vanaf de bank richting de vloer te maken, haar favoriete tijdsverdrijf. Bezoek met hakken aan kijk ik net zo lang naar de voeten totdat de schoenen uitgaan. Gelukkig heb ik een paar zeer comfortabele wintersokken paraat.
Zelf loop ik sinds een paar dagen op mijn tenen, muziek luister ik alleen nog via de ipod en wanneer ik de buitendeur hoor dichtgaan durf ik weer iemand te bellen. Want wat is een goed gesprek zonder door het huis te ijsberen?
Ja, je zou kunnen zeggen dat er iets is veranderd.

Film

Half tien in de morgen. Film nummer zestien. Om mij heen een buslading Brabantse meisjes. De gesprekken gaan over schoenen. Daar komt er nog eentje, ze struikelt en nog net weet ze haar popcorn te redden. Waar heeft ze zin in op dit uur? Haar nieuwe schoenen krijgen de schuld.
De film La vie au ranch begint, een nominatie voor de tiger awards. Opvallend veel kleine mannen en vrouwen met coquette hoedjes om mij heen.
Er lopen uitzonderlijk veel mensen weg uit deze film. Misschien dat de onophoudelijke en chaotische dialogen uit het weergegeven puberland voor velen wat zwaar op de maag valt.

Uur van de Wolf

Bezoek in het atelier, Marc Scmidt maakt een film over 5 Rotterdamse kunstenaars/fotografen. De film wordt op 5 maart uitgezonden bij het Uur van de Wolf. Daarna volgt een presentatie in het Nederlands Fotomuseum te Rotterdam.
Met de camera op mij gericht wordt gevraagd wat het ene werk met het andere te maken heeft. Wat er zo bijzonder is aan deze foto. Lastige vragen, er loopt een zweetdruppel over mijn rug. Wat zal ik zeggen, de camera rolt. Ik vertel over de man in de foto ‘Alley’. Hij zit in een ticketbooth en kijkt de toeschouwer aan. Wel tien minuten lang blijft hij bewegingsloos. Anders hadden wij nu zijn gezichtuitdrukking niet kunnen zien.