woensdag 27 januari 2010

Dode man


Vandaag had ik een ontmoeting met mijn galeriehouder. Samen bekeken we nieuwe werken voor de komende tentoonstelling en de Art Amsterdam. Daarna at ik een broodje bij de naburige viswinkel. Het begon smakelijk, al was het broodje uiterst koud. Toen de visvrouw vertelde over de man, die de avond ervoor achter de viswinkel van het dak was gesprongen, verging mij de eetlust. De politie had nagelaten om de plek des onheils schoon te maken. Daarom hadden buren er maar zout op gestrooid, alsof het een wijnvlek op tapijt betrof.

zondag 10 januari 2010

Misère


In het centrum van Beirut herinnert de architectuur aan een dramatische verleden. De stad is erdoor getekend. In het midden van de stad loopt de green line, tijdens de burgeroorlog de scheidslijn tussen strijdende partijen. Hier bevochten de christenen en moslims elkaar, om het maar een beetje simpel te stellen, want een burgeroorlog is zelden te verdelen in twee groepen.
Plaats der Martelaren ligt aan de voet van deze lijn. Net ernaast staat een gloednieuwe moskee en kerstbomen staan er vredig voor de ingang op het plein. De tijden lijken veranderd en verschillende religies leven nu naast elkaar. Maar voor hoelang het stil blijft is de vraag, de Libanese bevolking houdt met het ergste rekening. En niet ten onrechte, de laatste oorlog van 33 dagen vond plaats in 2006 tijdens de zomer. Een vergeldingsactie van Israël tegen de gevangenneming van twee soldaten door Hezbollah.
In het centrum van Beirut staan nieuwe bouwprojecten naast het in oude stijl herbouwde downtown. En tussendoor steeds weer karkassen van gebouwen vol kogelgaten. Onheroepelijk herinneren zij dagelijks aan de misère uit het recente verleden.

donderdag 7 januari 2010

Ali


Onze fixer heet Ali, een man van in de vijftig. Zijn motto is niet te hard werken, hoogstens twee uur per dag. Een paar dagen in het gezelschap van Ali opent veel inzichten in het hedendaagse Libanon. Ali verteld over het brute optreden van Israel in 2006, toen de infrastructuur in het Zuiden van Libanon onder raketvuur werd genomen als vergeldingsactie voor twee gevangen genomen soldaten door Hezbollah. Over de moord op de ex president Hariri, over de rol van Amerika in het midden Oosten en het opportunistische karakter van Syrië.
Ali werkte ooit voor de BBC, die op dat moment een documentaire maakte over de nabestaanden van 9/11. Niet alleen de kant van de slachtoffers werd daarin belicht, maar ook de nabestaanden van de daders kwamen in beeld. Ali verteld ons het ontroerende verhaal van een vader die thuis komt van een rondje joggen. Zijn huis vindt hij omringt met satelliet auto’s, de pers van de hele wereld is er gearriveerd. Op deze wijze krijgt de verbijsterde vader te horen dat zijn zoon - die als student is uitgeweken naar Duitsland en daar een sterkere band met de Islam ontwikkelde- een van de piloten van de vliegtuigen was, die zich door de torens van het World Trade Center boorde.
Maar Ali verteld ook over zijn leven, de liefde en de vele vrouwen. En steeds fonkelen zijn ogen wanneer hij hierop terugblikt. Zijn herinneringen koestert hij als zijn grootste rijkdom.

woensdag 6 januari 2010

Hawk


Op straat word ik aangehouden door een man. ‘Hawk’ staat er op zijn jas te lezen. Het is het security bedrijf dat in Beirut de straten bewaakt in opdracht van ‘Solitere’ en ‘Hariri’. De invloed van de Hariri’s is nog steeds groot, ondanks de moord op de president hebben zijn nabestaanden vele vastgoed projecten in handen.
Voor wie maak ik de foto en waarom, dat moet de vraag zijn. Ik maak het op uit zijn houding en vragende blik, want het Arabisch versta ik niet. Maar duidelijk is, dat er niet mag worden gefotografeerd. Toch maar doorgaan en de man wegtrekken van de voorkant van mijn lens lijkt de beste optie.
Er wordt een kameraad bij gehaald, een man met een blind oog. Hij heeft een helm op en ziet er wat koddig uit. Als ik hem een toestemmingsbrief van de Solitere-groep toon neemt hij deze op zijn kop in ontvangst. Serieus kijkend wekt hij de indruk de brief te lezen. Dan wagen we ons aan communicatie. Al verstaan we elkaars woorden niet, wordt duidelijk dat op de linkerkant van de straat een foto-embargo rust, maar de rechterkant lijkt geen probleem. Ik kijk naar mijn naar rechts gerichte lens en hoor de sluiter dichtklikken. Precies als de bewaker wegloopt is de opname gemaakt.

zondag 3 januari 2010

Schip


Midden in de nacht word ik wakker. De gordijnen van de hotelkamer zijn nog open en de maan schijnt in de zee. In een opvallende snelheid wuift een mist zwarte schaduwen over het water. Een schip is in het uitzicht komen liggen. De wind doet haar draaien om haar as.

zaterdag 2 januari 2010

Jbail


Het was elf uur op 31 december 2009. In mijn herinnering de eerste oudejaarsavond met een volle maan, helder als nooit te voren en zilver in haar weerschijn in de zee. Minuten daarvoor nog met een donker randje, als door een gedeeltelijke maansverduistering.
De avond werd doorgebracht met de documentaire The Cove, een Amerikaanse docu-thriller over de afschuwelijke dolfijn slachtpartijen in de baai van Taiji/Japan. Die vinden jaarlijks plaats vanaf september, waarbij minstens 23.000 dolfijnen de dood vinden.
De vierde oudejaarsavond op rij, doorgebracht in het buitenland.