Op weg naar Lelystad kwam ik gisteren langs de snelwegsculptuur van Tom Claassen. Het mooiste en zwaarste rotondebeeld dat Nederland kent, de logge groep betonnen olifanten. Prachtig staan ze daar als groep bij elkaar, ieder een eigen kant opkijkend. Inmiddels hebben ze de look van een bunker uit WO2 aangenomen. Met een groenige huid van mos aan de bovenkant en druipend van vocht zien de ruggen er ook nog uit als de bemodderde rug van het zoogdier. Ze staan er perfect bij op die plek daar bij Almere, een eigen stukje snelweg en vier lantarenpalen die ze in het licht zet.
Veel gedachten zijn aan een plek verbonden en keren herhaaldelijk terug in mijn hoofd. Deja vu’s die zich geografisch verbinden: ‘wat is de flevopolder toch groen’ of ‘wat is alles hier gegroeid', 'vroeger zag het er leger uit’. Niet bepaald unieke gedachten en iedere keer als ik daar langskom lijken verwante gedachten zich opnieuw aan te dienen.
Het zou interessant kunnen zijn om gps te koppelen aan individuele gedachtestromen. Dan zou collectieve gelukzaligheid kunnen worden gemeten in de buurt van stranden, verbazing en verwondering en totale overgave aan schoonheid bij het passeren luchtballonvaarders.
En dagelijks zou te meten zijn dat mijn voornemen om iets aan het muurtje boven mijn wc te doen, het moet al jaren worden afgemaakt, nog net niet krachtig genoeg is om tot handelen over te gaan. Met daarop de spijtige conclusie dat vandaag niet de dag ervoor is.
